Skala Becka

Skala Depresji Becka (BDI) (1961)

Skalę wypełnia chory, zajmuje to około 20 minut.

Autorem skali Becka - Beck Depression Inventory (BDI) - jest amerykański psychiatra Aaron Temkin Beck. Skala po raz pierwszy została opublikowana w 1961 roku.

Skala składa się z 21 punktów ocenianych, wg intensywności objawów, od 0 do 3. Z każdego punktu badany powinien wybrać jedną odpowiedź, która jego zdaniem, w najlepszy sposób opisuje jego stan we wskazanym okresie (zanim lekarz poprosi chorego o wypełnienie skali powinien sprecyzować, jakiego okresu mają dotyczyć odpowiedzi - miesiąca, tygodnia czy ostatniej doby).

Skala Depresji Becka zawiera
21 najczęściej obserwowanych objawów depresji według następującego porządku:

obniżenie podst. nastroju (smutek),
pesymizm,
poczucie niewydolności,
utrata satysfakcji,
poczucie winy,
oczekiwanie kary,
brak akceptacji siebie,

samooskarżenie się,
pragnienie śmierci,
wołanie o pomoc,
drażliwości,
wycofywanie z kontaktów społecznych,
brak decyzji,
zniekształcony obraz własnego ciała,

trudności w pracy,
zaburzenia snu,
zmęczenie,
utrata łaknienia,
utrata wagi ciała,
dolegliwości somatyczne,
niski poziom energii.

Poziom depresji wyliczany jest wg różnych norm (np. norma niemiecka, norma amerykańska), w przybliżeniu można jednak przyjąć następujące wyniki:

00 - 11 punktów - brak depresji lub obniżenie nastroju
10 - 27 punktów - depresja umierkowana
28 i więcej punktów - depresja ciężka

Zobacz też:
http://en.wikipedia.org/wiki/Beck_Depression_Inventory

Wskazana jest konsultacja psychiatry nie tylko w przypadku stwierdzenia obniżonego nastroju lub depresji, ale również w przypadku gdy mimo niskiej punktacji stwierdzamy u chorego objawy mogące sugerować depresję.